Bacaksız Şiiri - Ölüler Konuşmaz

Fakir bir mahallenin,
Fakir kızıyla fakir bir gençiydik biz seninle,
Umutlarımız vardı bu günden yarına dair,
Cebimizden simit paramız yokken bile,
Pembe panjurlu bir yuva hayali kurardık biz seninle,
bir bisikletimiz bile olmamışken bile,
Ne hayallere dalardık biz seninle,
Okulumuz bitince ikimizde bir işe girecektik,
Sonra ben aseker gidip gelecektim,
Seni babanda isteyip,
Davullu zurnalı mahalle düğünü yapacaktık biz seninli,
Ne olduysa askerliğimin bitimine yirmi gün kala oldu,
KapKahrolası o mayına basıp ta bir bacağımı Hakkari'de bırakınca,
Ben hastanede bir bacağımla yatarken,
Duyduk ki sen başkasına yar olmuşsun,
O an dünya yıkıldı sanki,
Yüreğimdeki acı olmayan bacağımın acısından dahada kötüydü,
Bir tarafta beni bırakıp eller yar oluşun,
bir tarafta olmayan bacağımın acısı,
Günlerce,aylarca aynalar küstüm,
Saçıma yağan karları bile fark etmedim bile,
Yarını olmayan günlerde,
Yıllar nasıl geçti anlamadım bile,
Bir gün bir dostumu gördüm yolda,
Oda İstanbul'a göçmüş askerliğinden sonra,
Ondan öğrendim beni terk edip evlendiğin kocandan ayrılmışsın,
Sonra seni bir gece batakhanede görmüş,
Utanmış kendinden bile,
Sonra sessizce sana görünmeden uzaklaşmış oradan,
Şimdi sen batakhanelerde,
Ben yine aynı mahallede,
Babadan kalma gece kondu da,
Fakir ama onurunu kaybetmemiş,
Bir lokma ekmek için başkalarının kucağına düşmemiş,
Bir bacağı olmasada,
Devletin verdiği uç kuruş gazi maaşıyla yaşayan,
Aynı mahallenin fakir genciyim,
Ya sen şimdi hangi batakhanede,
Bir lokma ekmek için,
Kim bilir kimlerin kucağındasın,