Baca Şiiri - Hasan Yılmaz 6

Bir kar yağıyor gönül yaylasına;
Ne göz gözü görüyor
Ne de kulak duyuyor olanları.
Bir tipi kopuyor, ortalık kıyamet
Adım atacak mecal yok,yıkılırcasına bir hal.
Kör,sağır, topal...

Bir baca görüyorum uzakta
Dumanı sarmış yaylayı dalga dalga.
Sığınacak bir yer buldum diyorum
Fakat duman kesiyor soluğumu.
Çırpındıkça çırpınıyor, gittikçe kayboluyorum,
Bilincim terk ediyor,çekiliyor ruhumdan.

Son kez göz atıyorum göğe,yere
Buraya kadar, çıkmaz sokak bu...
Baca geliyor aklıma tekrar;
Isıtır,saklar,korur diye umduğum baca
Sonumu getirmişti oysa ki.
Uzun lafın kısası dostlar;
Umutlar, sonsuz sonlara gebe.