Babil Şiiri - Ogün Kaymak

bir sürekli yolcuyu andırıyor, karıncalar ve zaman
omzundan fakir en yakın gövde
karınca gibisin sen – gözlerin dehlizleşince
tozun eskir, kalanlar elinden döküldüğünde

bir yok, bir var, sürekli ve dağılmayan uyku
verdiğin her nefes – peşin sıra sürüklenir
saçların incecik dökülür yaralanmış yüzlerime

ellerimle çizilmiş izlerin var boşluğunda
uzayan parmağımdaki harflere dikkat kesil
acunu bile acıtan, durmadan şahını kaybeden vezir
yuvarlanıyor göğünde, kaderin düşüğü: Babil

şarapnel parçasıyla dolar çanağı sürgünlerin
gözlerinin dehlizi – karıncalar gibisin
seni, beni, hepimizi; baş başa ağlıyorken,
bir an dönüp karanlıkta sesimizden görmelisin