Babaya Randevu Şiiri - Nilüfer Azbar

ben senin yokluğuna
alışamadım baba
elim telefona gidince
zeytinyağlı salata yiyince
balık midye rakı
güzeldi geçtiler kaldı anısı
ben senin yokluğuna alışamadım baba
işine önem ver kızım
geç gitme kızım
kızına iyi bak kızım
öfkelenme
saygınlığını yitirme yavrum
derdin....
ben senin yokluğuna alışamadım baba
sapan yapmıştın hani..
aradım dün bulamadım
saçma atan havalı tüfeğin
nasılda diretmiştin illaki bugün al diye
çocuksu savincini sakladığını sandın
ama ben yutmadım
çiçeklerine girip eşelenen kedileri korkutacaktın ya saçmalarla
hayvanlarıda çiçekleride hep sevdin
daha çok insanları
insan gibi insan
baba gibi babaydın..
ben senin yokluğuna alışamadım baba
muzip sevecen bakan gözlerin
tatlı ama sert görünen yüzün
içinde gonca güllerin açtığı kalbin
nasıl,ne arada durdu
allahım sen koru cennet mekanında
ben senin yokluğuna alışamadım baba
istanbula yaza gelirim demiştin
hem havalar ısınır...
deniz kenarına inecektik..
sen bastonuna dayanmış,ben sana
yürüyecektik yavaşça..
istanbulu yaşatamadım sana
erteledik,rahat değildin yanımızda
üşüdün hep,yemekler hazırladık ama sen yiyemedin
ne oldu iştahına..
başımı yasladığım tombiş göbeğin nerde..
ben senin yokluğuna alışamadım baba...
böylemi anlaşmıştık baba
randevuya neden gelmemezlik ediyorsun..
yaz gelmediki daha
sen böyle nereye gidiyorsun..
hani istanbula tekrar gelecektin
pişi yapacaktım kahvaltında..
sen ne severdin
şimdi kim bana kızım diyecek
kim bana sitem edecek..
kim beni candan sevecek..
ben senin yokluğuna alışamadım baba...
.