Babaya armağan Şiiri - Sebahattin Kömürlü

şu
suskun akan dere
değil mi bizim dere.
gel
de söyle
çare
nerede.
bunca yıldız altında
bu yalnızlık niye?

seni
ben
sensin diye
belki
bana benziyon diye,
katlanırdım zulmüne
lakin böyle
sesiz gitmen
dayanılır gibi değil.

akşamları,
zifri karanlık
hele günüzler
sensizliğe
alışamadı adımlarım
yaşamım
dağınık bulut
hiç bir şey kalmadı hayatımda.
sen
aklımda
ara sıra
rüyalarımda
böylesi yanlızlığı
sen değil
kim reva
gördü.
yıkıldı omuzlarım
anlatamıyorum
babacığım
babacığım...