Çocukluğumda hiç kimse bana anneni mi daha çok seviyorsun yoksa babanı mı diye bir soru yöneltmedi. Çünkü hayat bana sadece annemi sevmemi söyledi. Ben sadece bana ait olan bu kuralı hiç kimseye söylemiyordum zaten hiç kimse de hatırlatmıyordu. Bu iyi bir şey oluyordu belki de çünkü bu sayede ben bu katı kuralı tepiyor annemi de babamı da çok seviyor ve kendi kendime bana asla sorulmayacak olan o soruya akıllıca bir cevap buluyordum. Benden böyle bir cevabı duymadıkları içinde akıllı bir çocuk olduğumu hiç kimse fark etmiyordu.
Zaman hızla geçiyor ve ben çocuklara bu tatlı sorudan başka şeyler söylendiğini de öğreniyordum. Tabi başka başka içinde kardeşim ve ben olmayan çocuklara, yaramazlık yapan çocuklara oysa bizde yaramazlık yapıyorduk. Ama hiç kimse bize sol elinin o uzun ince işaret parmağını gözümüz hizasında sallayıp göstererek, akşam baban gelince görüşürüz, babana söyleyeyim de gör ya da babası şu çocuğuna baksana gibisinden can sıkıcı ve gereksiz bir laf kalabalığı bahşetmiyordu.
Belki de bu yüzden kalabalık değil yalnız geçti her günümüz. Bütün çocuklar hayatın gereksiz hengâmelerini öğreniyorken biz hayattayken yapmamız gerekenleri öğrendik hep.
Sonraları okul denen başka bir şey daha çıktı karşımıza. Bütün çocukları babaları götürürken, bizi ilk amcamız götürüyordu okula. Bir başka amcamız defter kalem veriyor, biz kardeşimle silgiyi bıçakla ikiye bölüyorduk paylaşmak için. Herkes çifter çifter silgiler kullanırken bizim elimizi değil belki ama yüreğimizi kanatıyordu o hain bıçaklar.
Tamamını Oku
Ben babamı kaybedeli 8 Temmuz'da bir ay olacak ama inanın 1000 yıl gibi geliyor hani elimizdekilerin kıymetini kaybedince anlarız diyorlar ya gerçekten öyle babam sağken onu bukadar düşünmüyormuşum çok geç anladım, keşke sağlığında yanımızdayken bilsek büyüklerimizin kıymetini koşulsuz sevsek ama nerde bizlerde bu incelik hepimiz hayatın dalgasına tutulmuş gidiyoruz.
Evet bende bu farkı iyi bilenlerdenim..henüz baba bana top al..diye yazmayı öğreniyordumkiii...babam top almaya gitti,bir dahada dönmedi..yüreğinize sağlık..sevgiler...
BABA
Biliyor musun seni nasıl özledim baba
Akşam gelirsin diye yolun gözledim baba.
Tadı-tuzu kalmadı sen yoksun evimizin
Mutluluğu unutup her gün ağladım baba.
Yokluğun ölüm gibi çökünce üstümüze
Gülmeyi unutarak kara bağladım baba
Ellerin okşar mı ki bir daha saçlarımı?
Gözyaşlarımı tutup, elden sakladım baba
Uzaktan gördüğümü sana benzetiyorum
Ah bilsen özleminle nasıl çağladım baba.
Hasretin ile yanan şu mazlum yüreğime
Yokluğunu taş edip, onu dağladım baba…Bekir Urfalı
burası sözün bittiği yer...+10
kendimi bildim bileli babamı kaybetmekten korkarım. içimdeki enbüyük korkuyu anlatmışsınız... kaleminiz çok güçlü, hayran oldum... sizinle tanışmak isterim...
Ah canım, keşke babam hayatta olsa da koşup sarılabilsem. Ama şükür ki ben 22 yaşına kadar beraberdim. Kendi üzüntümü bırakıp,erkek kardeşim için üzülmüşümdür hep sadece 6 yıl birlikte olabildi babamızla... Velhasıl zor babasızlık.....Selam ve dua ile...
..babasızlığın ne olduğunu bilen bilir efendim ..of of of . baba varken babasız yaşamak.. dertliyim ki ne dertli . güzelim çalışmanızı kutluyor saygılar sunuyorum...
.
Daha evvelde
okumuştum bu yazınızı...
Gene okudum...
.
Evet Efendim,
doğrudur;
baba cidden evin direğidir...
.
Yazdıklarınızı aynen bizde yaşadık...
.
Mekânları cennet olsun...
.
Saygılarımızla...
.
Vesselam
babasını kaybetmiş yetişkin biri olarak bu yazıyı sizin durumunuzu öğrenerek okumuş olduğumda içim burkuldu..çocuklar babasız büyümesin..
Bu acıyı bilirim... Babasızlığın farkını yaşamayan anlayamaz. Babam öldüğünde ben 22 yaşındaydım. En azından 22 yılım geçti... Ama erkek kardeşim sadece 6 yaşındaydı... Ben baba acısını unuttum kardeşimin bütün yaşamını babasız geçireceği düşüncesini dert edindim bu sefer...
En önemli en güzel zamanlarında babasız...
En ihtiyacı olduğunda babasız...
Arkadaşları babaları ile balık tutmaya, maça, sinemaya giderken babasız...
Ergenlik dönemi, en çok babaya ihtiyaç duyulan bir dönemken babasız....
Bu böyle uzar gider....
Kimse anlayamaz yaşamadan... Keşke eldekilerin kıymeti bilinse...Selam ve sevgiler...
gerçekten yazdıklarınız acı veriyor
hayat bu ya herkese bir acıyı armağan ediyor işte..
mutlu olun....
Bu şiir ile ilgili 14 tane yorum bulunmakta