Babasızlığa Mektup Şiiri - Sevda Toşur

Ben, hiç tanımadım babamı,
Tutup ellerinden hiç yürümedim sokaklarda,
Yıllarca kamburunu taşıdım, yokluğunun,
Taa sol yanımı acıtır, babasızlık.
Yıkık,çaresiz,yalnız yanım,
Garipliğim,yoksulluğum, yetimliğim,
İçimde oluşmayan, öz benliğim.
Boynu bükük kalışım,
Tüm yükün bir ananın omuzlarında olduğu
Kanadı kırık yolculuğum,
Bir aile fotoğrafının eksik karesi,
Hiç anlamını bilmediğim duygu …
Boş kalan kollar,
Aciz bakışlar,
Daha küçükken hayatın yükünü omuzlarımda taşımak,
Yıllarca yutkunup, söyleyemediğim sözcük.
Neyi sever,neden hoşlanır,
Kucağı nasıl hiç bilmem,
Hayatayken hangi takımı tutardı acaba,
Hayata bakışı nasıldı ki,
Çocukları sever miydi,
Hiç ayağına çivi batmış mıydı,
O hiç babasız kalmış mıydı?
Onu, bir hapishanenin soğuk duvarlarında kaybettim,
Bir hiç uğruna,
İğnenin yurdusu kadar suçu yoktu,derlerdi ya,
O zamanlar hapishaneyi ziyarete giderdim,
Şimdilerde mezarını…
Ben gidiyorum,deyince çenesinin sızladığını hatırlarım sadece,
Başkada hiç tanımam,
Hiç sesini duymadım,
Hiç bakışlarını hissetmedim üzerimde.
Tüm sevgileri,tüm duyguları
Bir hapishanenin soğuk duvarlarına hapsetmişti, anlaşılan,
Kör kuyulardaydı; Yusuf misali.
Varlığını hiç hissetmedim,
Yokluğu, hep yüreğimde.
Kendisi vardı; ama yoktu,
Yokluk içinde var olmaya çalışan, bir adamdı,
Koskoca bir ömrü, bir yokluğa, sığdırdı.
Tüm gençliğini,
Tüm benliğini, demir parmaklıklar arasında bırakmıştı,
Baba,eş oluşunu da.
O bir yabacıydı;
Hem kendine,hem sekiz kucağa.
O,kör kuyulardaydı.
Sessiz yaşadı, gidişi de suskundu,
Çetin bir kış günün, bir bahar sabahı
El sallamadan bir gidiş,
Şimdi yine sessiz.
Çocukların sessiz dedesi!
Şimdi sessiz bir alemdesiniz,
Kör kuyulardan azad olup
Felaha ulaştınız.
Gözyaşlarımız sessiz ,
Dualarımız seninle; sensiz sessiz,
Sen hiç bizimle olmadın,
Şimdi biz seninleyiz.
Ruhun şad olsun.

(12 Eylül maduru bir babanın, sessiz yüreği)