Ölünce babası;
çocukluğu mu gider
sadece insanın
ya da masumiyeti mi,
ya da mahçubiyeti mi
ya da her şeyi mi...
Ölünce babası insanın;
gömülen sadece
bir beden midir?
ya da
en güzel gülüşleri
değil midir aslında
veda ettiği,
eksildiği,
toprağa emanet ettiği...
Ölünce insanın babası;
kıyameti değil midir
bir çocuğun,
yeri dolmaz
bir sevgiden olduğu,
keşkelere kaldığı,
ya da özlemiyle
acısında boğulduğu... K. Adsaz
Kayıt Tarihi : 1.1.2022 00:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!