Babası Hasta Çocuk

Mavi bir pijama vardır üstünde “Baba”nın,
Çocuğun göz yaşlarına kafiye…
Aksayan adımlarla koridoru kat ettikçe;
Çocuk gülümser yüzüne “Baba”nın…

Beraber yürüdükleri en uzun yol değildir belki koridor;
Hayatın çilesinden sonra ikinci.
Sendeleyince tutunulan duvarlar kadar dik ve pürüzsüz;
Geçip aşmak gerek her ikisini de…

Aynadan göründüğü kadar net değildir hali;
Daha bulanık bir siması olmalı çocuğun…
Daha üzgün, daha mutlu, daha özlemli;
Bir siluet fışkırmalı içinden yokluğun.

Saat on iki olmamalı; gün batmamalı hatta,
Günle beraber “Baba”nın sancıları, cana batıyor.
On ikide, on ikiden vuruyor hastalık,
“Baba” yatıyor yüz üstü, çocuk sırtını ovuyor.

“Baba” çocuğa sesleniyor; “Ellerin dert görmesin diye”,
Çocuk mukabele ediyor “Allah şifanı versin” ile…
“Baba”sı hasta çocuğun elleri sağlam, kocaman;
Yalnız yüreği küçülüyor, eriyor; eriyen babası ile…

“Baba”sı hasta çocuk bahardan anlamaz.
Dokuz senedir girdi bu dert; kimselere dokunmaz.
Dokuz sene susabilen, sanma dokunsan ağlamaz..
“Baba”sı hasta çocuk dahi göz yaşını saklamaz…

Saat üçü vurduysa; “Baba”ya görünmeli,
Gülümser yüzle incecikten; hal hatır sorulmalı…
Biraz sırtı, azıcıkta bacakları ovulmalı;
Tekrarı olmayacak gibi; “Baba”nın boynuna sarılmalı…

“Baba”sı hasta çocuk sevmekten utanmaz;
Geceleri sevgiden gayrı niyazı olmaz…
Yine de “Baba”cığım deyip de sarılamaz…
Bir garip çelişkidir bu çocuğunki;
Hem kendisi anlamaz, hem kimseye sormaz…

“Baba”sı hasta çocuk sanmayın üzgün olur,
Ekseri keyfiyeti mutluluktan hasıl olur.