Babanın Adaleti Şiiri - Abbas Paksoy

Oğlundan, kızından, miras kaçırır.
İstediğini, sırat’tan geçirir.
Eğer sevmiyorsa, zehir içirir.
İşte; Bizim, babanın adaleti.

Sakalına baksan, gerçek dindar,
Bir oğlu ile yedi torunu var.
Geri kalanı, gitsin diyar diyar.
İşte; Bizim, babanın adaleti.

Eve gelin getirmiş, elkızını,
Kanaat etmiyor, malın azını.
Tapu almış, çalar oynak sazını.
İşte; Bizim, babanın adaleti.

Babamın halini, insanlar duya.
Sekiz çocuğunu, atmış bir kıya.
Yetmiş yıllık eşini, koymuş yaya.
İşte; Bizim, babanın adaleti.

Cümle âleme, şeriat’ı sayar.
Kendi aklının, yettiğine uyar.
Sanki kral olmuş, yasa koyar.
İşte; Bizim, babanın adaleti.

Yaşlandıkça da, aleveti azmış.
Haksızsın diyenlere, hemen kızmış.
Hak’kın kitabını, kendisi yazmış.
İşte; Bizim, babanın adaleti.

Görenler; Müslüman der, halına.
Kimseleri, karıştırmaz malına.
Allah yardım etmez, böyle kuluna.
İşte; Bizim, babanın adaleti.

Ne dünya’da, ne ahrette yeri var.
Bu gidişle, hocanın hesabı zor,
Cehennem’in ateşi, yanıyor, kor.
İşte; Bizim, babanın adaleti.

Paksoy’umun sözleri, yalan değil.
İstersen git, davaya, biraz eğil.
İyice bozulmuş, hocada feyil.
İşte; Bizim, babanın adaleti.