Babaneme Şiiri - Kamile Kaynak

İnsan hiç tanımadığı birini özler mi?
Yokluğunun acısı içini sızlatır mı?
Çok garip bir his ama ben özlüyorum.
Hemde öyle bir özlem ki rüyalarımda saçımı okşadığını görüyorum.
Sadece resimlerden tanıyorum seni.
İnsanların anlattıgı kadarıyla biliyorum.
Öyle güzel anlatıyorlar ki keşke diyorum keşke hayatta olsaydı. Ne güzel anılarımız olurdu. Ne yazık ki hatırımda canlanan tek bir anım bile yok. Ama beni sana benzetmeleri hoşuma gidiyor.
Onlar anlattıkça bütün güzel yanlarımı sana benzetiyorum. İyiki senin adınla yaşıyorum. İyiki senin canından kanındanım.
Eminim yaşasan sende beni çok severdin.
Artık o küçük çocuk değilim ama tıpkı sen gibiyim. Sana duydugum bu 24 yıllık özlem hiç geçmedi geçmeyecek de.
Belki öldükten sonra kavuşuruz.
Biliyormusun? Babaanne bu hayatı yaşamaktan çok da mutlu değilim.
Eskiden daha neşeli daha mutlu bir insandım. Anlayacağın bitmiyor bu dünyanın derdi,telaşı.
Yaşasaydın belki sende nefret ederdin bu kirli dünyadan, bu zamanın insanlarından.
Neysee boşver Babaanne
Umarım yattığın yerde huzur içindesindir.
Seni çok özledim hemde çook.