Baban sen ve ben... Şiiri - Sami Arlan

Baban la anını düşündüğünde,
Gözlerini çekmiştin benden,
Gözlerin, gözlerin.

En yakınların, kitaplarının,
Bulunduğu yana sağa gizlendi
Gizledin yaşamını onlara
O anda da gözyaşlarını
Nasıl yetimdi hıçkırıkların.

Mor halkalı gözlerini,
Debeledi durdu, debeledi durdu
Gözyaşların.

Ben se karşıdan uzattım dost elimi
Yüreğin bende atıyordu sanki,
Ben dim yetim,
Ben dim anıları canlanan zihninde,
Yeşil koltuğunun hani o gri çizgili,
Üzerinde ellerin bir çocuğundu,
Düşmekten korkuyordun,
Ellerin babanın omuzlarını sıkıca kavramıştı,
'Babacığım yüksek burası beni bırakma.

Bir an gelmekti yanına düşüncem,
Ucuz tesellilerle,
Baban ve seni ayıramadı yüreğim,
Ben sende gizlendim,
Sen kitaplarında baban yüreğinde,
Baban sen ben
Oturduk.

Belki sevdiğim
Belki de ağlaştık gizledik ama gözyaşlarımızı
Ben sana sen baba na baban da belki hayatına.