Rabia Balaban - ***********Babamsın***** ...

Adını bilmez kimse, sen yüreğimin her gün biraz daha derinlere saran yaralarının kanısın. En büyük kimsesizliğim, yavanlığım, yalnızlığım. Sen tüm doğrularımı yanlış yapan adamsın.
Öyle özledim ki seni. Kokunu, ellerini, sesini, uykunu izlemeyi, yemeklerini pişirmeyi, seninle yürümeyi hatta kavga etmeyi.
Sen öfkelerimi özlemlerimin önüne geçiremediğim, hayat boyu affetmeyeceğim tek adam. Canımdan canlarımı kopartan, benden tek solukta vazgeçen babamsın.
Gölgemsin ayaklarımın dibinde. Bir seslenişsin dünümden bu günlerime’ benim ömründeki en büyük yalan’ diye.
Şimdi iki ayrı coğrafyayız. Mevsimleri birbirine yabancı, acıları aynı. Artık ellerinin yumuşak ağırlığını hissedemiyorum üzerimde. Yerle yeksanlarım, tüm ateş i lügatlerim, gönlümden atmaları beceremediğim, sözleriyle delik deşik edildiğim, yoksunluk gerçeğim. Kovulduğum gönlünden gidemediğim, geçsem geçemediğim babamsın benim.
Yerleşkesi yüreğimin tam orta yeri, acımsın. Rezilliğim, dilinden dökülenlere inanamadığım, uykularımın en amansız yerlerinde ağlayarak uyanışlarım. Sen varlığıyla yaralandığım, yokluğuna dayanamadığım babamsın.
Olması gereken o kadar çok şeyden mahrumdu ki benim ömrüm. Ve çoğu zaman sende yoktun yanımda. Tüm darda kalışlarımda yalnızdım ben. Ama uzaklığına rağmen yüreğime hep değen bir şey vardı sende. Tüm olmayışlarını affedebiliyordum ansızın gelişlerinle. Şimdi ne gelişin ne gidişin var gözümde. Artık ölümün ağıtlardaki acısı var sessizliğinde. Sen unutmak istediğim kimsesizliğimi inatla bana hatırlatanım, özlemenin çırası yüreğimde, acının rengi gözlerimde. Sen en kutsal bildiklerime kirler bulaştıran babamsın.