Babamla Sohbet Şiiri - Reyhan Kocak Luttman

Aslinda cok yalnizim Baba.
Sen, hani soylemistin ya! .. kardeslerin var diye ama,
Ben, cok yalnizim Baba.
Derin bir kuyu gibi.
Ucsuz bucaksiz yalnizligimda,
Seni, gorur gibiyim ve annemi.
Cok insanlar var ama ben cok yalnizim! ..
Biliyormusun niye?
Insanlarin duygulari, gormede kor,
Duymada sagir, sevgi gosterme de cimri ve merhametsiz.
Bu gorduklerim ve hissettiklerim az seyler degil Baba.
Iste ben bu nedenle yalnizim.
Yalnizlik yoksunluktur, biliyormusun?
Ben yoksunum, babadan ve anneden.
Yalnizlik ozgurluktur diyenler var Baba.
Ama ben kolu kanadi kirik bir oksuz.
Ucamayan bir kus gibiyim.
Bu ruh halimle yalnizim Baba.
Iste yalnizlik beni degistirdi Baba.
Bas kaldiran isyan eden,
Yapilan yanlislara, haksizliklara,susmayan.
Bir insan yapti kendimi taniyamiyorum.
O sessiz, sakin, kucuk kizin, nereye gitti Baba?
Ben degistim Baba.

(14 /Aralik/1985, Hacettepe Saglik Koleji)