Babamla Şiiri - Mehmet Dumanlı

BABAMLA KIŞIN
Buz tutmuş kaşları, bıyıkları,
Buz tutmuş bakışları.
Buzdan bir adam desem buzdan
Asılmış suratı, yoksun duygudan,
Paltosu ıslanmış yağmurdan,
Çizmeleri görünmüyor çamurdan,
Sanırsınız betondan bir adam,
Ne boy var dağ gibi heybetli,
Sekiz köşeli kasketli,
Sarma tütünden sigarası,
Hava soğuk, içi ise kasvetli.
Bu benim babam, rahmetli.

BABAMLA YAZIN
Ilık ılık akarken yanaklarından terler,
Islanmışken gömleğinin yakası yer yer,
Bir türkü mırıldanıp düşerken dudaklarından
Acımazdı ona ne gökyüzü nede yer.
Mendili elinde ıslanmış, sırıl sıklam olmuş,
Anladım ki ona bütün yollar yokuş,
Yanık teni, yanık bağrı, yanık kaderi,
Sanırsınız ki alevler içinde alev olmuş.
Bakışlar tutsak, bakışlar ürkek, korkak,
Kaşlar kara, bıyık kara, saçlarda ise ak,
Kendi yükü yetmezmiş sanki kendine,
Birde zalim felek, soğuk aşına ortak,
Bu benim babam, çoktan toprak.

BABAMSIZ ŞİMDİ
Çınarlar gibi dik durmayı ondan öğrendim,
Yufka yüreğimi sert bakışlarımla gizledim,
Derdimi içime atıp türkü söyledim,
Baba baba ben seni çok özledim.
Eğilenler olacak bükülenler olacak hayatta,
Bize dosdoğru olun demiştin hatta,
Haram yemeyin, yetim malına uzanmayın,
Haram yiyenle arkadaşlık kurmayın,
Hayatı sakın bir oyun sanmayın,
Her şeyin bir hesabı olacak demiştin baba.
Kimse korkmuyor hesaptan, kitaptan,
Perakende değil çalınan, toptan,
Hiç bahsedilmiyor haktan hukuktan,
Ne günlerde yaşıyoruz baba, bu günler çok ……
11.01.2010
Pazartesi / lodumlu