Babamla Ödeşmek Bu Hayatın Bedelini Bölü ...

Pazardan özenle seçilmiş pijamalar…
Sadece giysi değil onlar, bir annenin evladına dokunan elleri gibi sıcak.
Kiralık evlerin içinde, o taşın altındaki huzuru arardık.
Kirada oturmak belki hep bir telaş demekti, ama o evler köşklerden daha gerçekti.
Her an gitme korkusuyla yaşardık;
belki de bu yüzden daha çok sahip çıkardık o dört duvara.
Çünkü insan, kırıp dökemediklerine daha çok değer verir.
Ve o ev, seni sevdikçe sen de onu severdin. Karşılıklı bir sadakat, her duvarında.

Babam maaşını alırdı,
biz de oturur hesap yapyapardık
ara dediğin, hayatın ağırlığını ölçen bir şeydi bizim için.
O hesaplamaların içinde anladım; babamla ödeşmek, bu hayatın bedelini bölüşmekti.

“Erkek çocuklar soyun devamıdır,” derlerdi hep. Ama yanılıyorlardı.
Bunu babam bilirdi.
Bir kız çocuğu da soyun bayrağını taşırdı,dimdik.
Bazen bir erkeğin erkek oğlu olmazdı;
ama onun dünyasını aydınlatan üç kızı olurdu.
O baba, üç kızıyla birlikte korkmayı öğrenirdi. “Gözünüzü açın, burası İstanbul!” diye seslenirdi; her kelimesinde sevgiyi bir uyarının ardına saklayarak.

O evde dans olurdu, kahkahalar yankılanırdı. Kadınların hikâyeleri, sofrada döner dururdu.
En sert baba bile, kızının özenle süslenmesini, ışığını yaymasını severdi.
Çünkü kızlar, annelerine benzerdi. Annemin izleri, hepimizin ruhuna işlenmişti.

Babam dört kez âşık oldu bu hayatta; üç doğumda anneme. Ve her defasında,
“Soyu kurtarmak batsın, yeter ki o olsun,” dedi. Dört kez âşık olmak bir hayatta...
Bu, bir insanın sığabileceği en derin aşktı belki de.

Maşayla saçları kıvırcık yapmak zararlı derlerdi. Ama kim aldırırdı ki?
Örgü saçlar gibi uzardı hayallerimiz.
Herkes, kendi acısını bir yerlere gömmeli, sonra da o toprağın üzerinde çiçek açmayı öğrenmeliydi.
Hayata küfür çekmek, bazen insanın kendini onurlandırmasıydı.
Kardeşim, o küfürleri kahkahalarla süslerdi.
Baş parmağı havada, her fotoğrafta hayata meydan okurdu.
Öyle bir gülerdi ki, gülüşünde her şeye direnmek vardı.
Ve herkes bana, “Çok gülüyorsun,” dediğinde anladım:
Aslında hep yanlış anlamışlardı.
gülüşlerim, hayata bir meydan okumaydı; her zorluğa inat, bir “Ben buradayım!” çığlığıydı.