Babamla Birlikte Çocukluğumda Öldü

Babamla birlikte çocukluğumda öldü.
Ağlaman gerek dendi hiç durmadan ağlaman
Bizim ev çok kalabalıktı o gün
Düğün vardı sanki öyle kalabalık
İnsanlar düğünlerdi gülerdi
Niye gülmüyordu bu yabancılar
Kalabalıkta dağıldı bir iki güne
Düzen budur yok acına çare
İlk gün çok ağlarsın ikinci gün biraz daha az zamanla dahada az 

Eşyaları toplanır evden
Anılar varki ne gelir elden
Sonra bir araba gelir cenaze arabasıymış sözde
Babalarla kızlarının kalbi aynıdır özde
Kalbime o gün ince sızı düştü
Ne zaman gülsem inlerdi o sızı
Zamanla alıştım babasızlığa      
Hiç bir şeye üzülmez oldum
Hayatının acımasızlığına bile
Ne zaman görsem babasıyla gülen bir çocuk
Ağlardım sesim çıkmadan gizlice
Ne zaman geçer bu yara
Hangi sevgi sarar bu yoksulluğu

Şanslı sayılırmışım,
Bazı çocuklar babasını bile hatırlamazmış
Ben tanırmışım hatırlarmışım babamı
Anılarımız var evet 
Güçlükle hatırlayabildiğim anılar
Ha bide arada sırada gördüğüm rüyalar...