Babamın Solmuş Güiüyüm

Ben ;
Babamın sevmeyi unuttuğu,
Solmuş gülüyüm...
Bilmiyorlardı kaç yaram olduğunu,
ama ben biliyordum...
Çünkü vurulan hep bendim...
Bayatladı heybemizde hep umutlar, yüreğimizde sevinçler eskidi...
Ne biz aşkı anladık, ne de aşk bizi bildi...
Bizi bir yalnızlık anladı, bir de sigara sevdi...
Koydun mu kırık bir dalın yerine kendini?
Canı yanan yaprağı düşledin mi hiç?
Sustun mu bir nehir gibi, tam denize döküleceğin vakit.
Bazılarının yüzünden hüznü silemezsin,
Onların doğum lekesidir o.
Oysa ki ben kalem tutmayı bilmeyen, bir kadındım seni görene kadar.
Şimdi ise ;
Mürekkebi yutmuş bir şairim...
Hep erteliyorsun beni...
Gidemem sanıyorsun,
Bıraktığım yerde bulurum sanıyorsun...
Oysa ölüm var bilmiyorsun.
Ey vefasına sitem biçtiğim yâr...
Bir gün daha gitti bak,
Günden, gönülden, ömürden.
Şimdi göğsümdeki ağrının günahı, kime yazılsın.
Hep acı biriktirdik.
Şimdi tadından yenmiyor hayat.
Bir kaç şehir ötendeyim fazla değil,
Cenaze evi diyeceksin,
Kime sorsan gösterirler zaten..