Babamın Lehçesi Şiiri - Fatma Yiğit Berber

ellerin morunda çocuk öpüşü
yerin karanlığını tekmeliyor salıncak çöküşü
bir baba kapaklanıyor ceninden düşen dünyaya
dünya arsız
eziyor pencere önünde konaklayan çocukları
ağdalı ağrı saplanıyor dağsız boşluklara
gecenin kara perçemi büyütüyor
hiçlik ekseninde dönen zamanı

_Şiirlerin eteğine sakladım "baba" lehçeni

dedim ve devam ettim mor oyalı saçlarımla simgesi bozuk yaşamaya
kekeme kelimelerin göğsünü boyadım
sardunyalar ektim tütünsüz solumalara
dolunayı savurdum yokluğun kara geçmişine
yüz bin kere adım atarken
şiirin uçurumlarını arşınlandım
ölü imgeleri sürdüm avuçlarına
ben sana koşarken
seninle konuşmayı unuttum baba
yedi renkli dünya yaratıyorum doğum günlerinde
hatırlayarak anıyorum yok oluşunu
mum ışığında ellerini öpüyorum
sonra hüzünleri savuran gözbebeklerini
uyutuyorum sensiz yaşamayı
çalmasın kalbimin kapısını olmayışının endişesi