Halenur Kor - Babamın Hasreti........... ...

Evimizin penceresi Bahariye yokuşunu boydan boya görebileceğimiz bir yerdeydi. Yaz kış cıvıl cıvıl olan bu caddeyi seyrederek kahvaltı etmeyi çok sevdiğim için üşenmez, iki kişilik soframızı hep oraya hazırlardım. Bu benim en çok sevdiğim saatlerdi. İşe gidip gelenleri, acele adımlarla bir aşağı bir yukarı hızlı hızlı yürüyen insanları seyretmekten büyük haz duyardım. Öyle ki, hiç tanımadığım birçok yüze âşinâ olmuştum. Hattâ bazı günler ordan geçmeyen insanları fark eder,‘’hasta mı acaba’’diye merak ederdim. Eşim gülerdi bana. Oysa onlar benim vefâlı dostlarımdı. Kiminin yürüyüşünü sever, kiminin başı önünde düşünceli gitmesinden hüzün duyardım.
Bu dostlarım arasında biri vardı ki, onu babama benzettiğimiz için daha da sever, adetâ yolunu gözlerdim. Fötr şapka takar, temiz, eskice bir elbise giyerdi. Elbisesi ona dar gelmesine rağmen, düğmeleri hep ilikli olurdu. Yokuş boyunca sakin sakin yürür, biraz ilerdeki binanın önüne gelince durur, soluklanır, terini silerdi. Sanki orada mahsustan oyalanır, bazen kaçamak, bazen mahzun bakışlarla bakar, bakar, yine âheste adımlarla uzaklaşırdı. Öyle olurdu ki, kimi zaman peşinden koşup:
‘’Baba! Baba! Niye bize uğramadan geçiyorsun? Diye seslenmek gelirdi içimden… Çocukluğum gelirdi aklıma. Koşup bacaklarına sarılmak, hâlâ hatırladığım kokusunu içime çekerek elindeki filesini alıp, elini tutup eve yürümek isterdim. Uzaklaştıkça, o eski anılar da yerini hüzne bırakırdı. İçim burkulurdu. Ya gülümserdim, ya da iki damla yaş dökülürdü yanaklarıma…

Bir gün eşim eve, sanki bana bir müjde verecek gibi geldi.
‘’Hanım, hani o babana benzeyen bey var ya. Biraz önce onunla sohbet ettim.Ömrü sizin olsun, rahmetli kayınpederime öyle benziyorsunuz ki, hanım, hep siz geçerken babası geçiyormuş gibi mutlu oluyor. Bir gün bize teşrif ederseniz çok sevinir, eminim, dedim. Adamcağız çok şaşırdı. Sonra gülümseyerek:
‘’Niye olmasın, çok sevinirim, dedi. Yarın öğleden sonra bize gelecek.’’