Babamın Ardından... Şiiri - Zübeyde Duran

Ansızın bir haber gelir ya…
Titrek, üzgün, çaresiz bir edayla,
Kala kalırsın konuşamazsın duyamazsın
Dizlerin kırılır yerinden kalkamazsın…
Ne hissettiğini bile anlayamazsın, anlatamazsın.
Sevdiğin canın, ciğerin
Her şeyi bırakıp gitmiştir ardında
Bu gidiş geriye dönüşü olmayan.
Maalesef olmayacak sessiz bir gidişti.

Babam canımın içi,
Sensizliğe alışmak o kadar zor ki.
Son bir defa göremeden sesini bile duyamadan
Bıraktın gittin bizi.
Kabullenmek öylesine zor ki!
Yetim kalmanın yaşı yokmuş meğer
Kolun kanadın kırılır, dayanağın yıkılırmış,
Büyümüş sanırsın ya kendini,
İnsan babasını kaybedince büyürmüş meğer.

Şimdi düşünüyorum gülen yüzünü, tatlı sesini.
O öpülesi tespih çeken ellerini.
Bize bıraktığın çok kıymetli nasihatlerini,
Hayat tecrübelerini,
Fotoğraflarına bakıyorum babam,
Yazdığın şiirleri okuyorum senden geriye kalan.
Çok özledim seni babam
Derler ya zaman her şeyin ilacıdır her şey unutulur
Unutmadım seni babam son nefesime kadar da unutamam.