Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Böyle günlerde babalar, anneler daha çok özleniyor, biliyorum.Dört yılda öğrendim bunu.Dört yıl önce iki ay arayla yolculadım ikisini de.Bayram günleri hüzün günleri de oluyormuş dostum.İnsan yaşayınca anlıyormuş gerçeği. Lakin bu Ağustos'ta küçük kardeşimi kaybedince anladım ki, ölümün şakası yok. ve sırayla gelen ölüm hoş gelsin, sefa gelsin.
Bayram günleriniz ölümün hüznünden uzak olsun dostum.Zamansız ölümler hiç çıkmasın yolunuza.
Hep şiirlerle kalın.
Bayram günlerinde kaybettiğimiz baba,anne ve diğer aile büyükleremizin yokluğunu daha derinden hissediyoruz.Şayet hayırlı bir evlat olabilmişsek tesellimiz o oluyor.Sevgili,can kardeşim Cenab-ı Allah Rahmetli babanıza varsa diğer aile büyüklerinize rahmetini ihsan eylesin.Benim rahmetli babam için
yazdığım*Ruhun şad olsun baba*adlı şiirimi okumanı rica etsem.
Özlem duygusuyla yanık bir türkünün söylendiğini hissettim. Sanat yönüylede kusursuz bir çalışmanın olduğunu gördüm.Başarın daim olsun.Kutlarım Sayın Mahir Bey.
Mürsel Adıgüzel
oldukca duygulandım, yüreğine sağlık
tebrik ve selamlarımla
Baba sevgisinden terennüm eden dizeler hoş ve anlamlı...
Çocuksu bir ruh halini gözlemledim bu dizelerde...
Ayrıca bir 10 puan.
Sevgili Mahir Bey eksik olmayınız her daim.
Sevgilerimle
Gökmen
ahhh be dost bu günde böyle bir şiir okutulurmuydu bugün mezarlığa babamı ziyarete gittiğimde,babama ne kadar ihtiyaç duyduğumu nladım ki kendimi eve zor attım ne diyeceğimi bilemiyorum. hüzünledim.
Bu özlem tükenmeyecek Sevgili Şair Dostum. Ne fayda ki giden geri gelmiyor. Gidenlerin özlemini bu güzel duygular yaşatacak. Babanıza rahmet, kalan bu yapıdaki babalara da sağlık ve sıhhat dilerim. Güzel şiirini kutlarım. İyi bayramlar. Saygılar.
İçime işledi şiiriniz,evet bu farklı bir özlem,keşke hayatta olabilselerdi.Hüzünlü ama çok güzel bir anlatımdı,gönülden kutlarım şair Dost..Mutlu bayramlar
SEVGİLİ KARDEŞİM MAHİR BEY, BENİM DE DERDİME PARMAK BASTINIZ BU HARİKA ŞİİRİNİZLE, BENİM BABAM DA ÖLDÜ VE BEN ONA DOYAMADIM UZUN YILLAR BERABER YAŞADIĞIMIZ HALDE. SİZİ VE GÜZEL YÜREĞİNİZİ KUTLUYORUM. BENDEN TAM PUAN ŞİİRİNİZE. SEVGİLERİMLE BİLAL ESEN.
BABALAR DA ANNELER GİBİ ÇOK KIYMETLİDİR..ONLAR GÖRÜNMEYEN GÜÇLERDİR..ARKA PLANDA KALAN..
ALLAH KİMSEYİ ANNE VE BABASINDAN,
ANNE VE BABALARIDA EVLATLARINDAN AYIRMASIN..
SAYGILARIMLA..
Bu şiir ile ilgili 80 tane yorum bulunmakta