Babamı Özledim Şiiri - Banu Abdullahoğlu

Baba demeyi özlüyor insan,
Eğer uzun zaman bu kelimeyi kullanmadıysan.
Etrafta hep duyarsın ama,
Bir başka oluyor, insanın kendi ağzından söylemesi.
Kuytulara kaçar usulca seslenirsin ''Baba'' diye.
Önce bir gülümseme kaplar yüzünü,
Ama gözyaşları hemen ele verir hüznünü.
Sonra hemen toparlanırsın, kimseler görmesin duymasın diye.
Yine de yeter o sesleniş seni bir süre mutlu etmeye.
Uzun zaman olmuşsa baba demeyeli,
Zorlanırsın hayalini kurarken eskilerin.
Önce hayallerin buğulanır, sonra rüyaların da öksüz kalır.
Canın yandı mı baba diye bağırasın gelir,
Ama son anda gerçek seni kendine getirir.
Rüyalarına çağırır hevesle uykuya dalarsın,
Çünkü, rüyası bile güç verecektir bilirsin.
Dizine yatırıp okşasındır tek bek beklentin.
Buluşursan ne mutlu sana,
Yoksa kalır öksüz hayallerin yarına.
Artık ne hayaller kurabilirsin,
Ne de rüyalarında misafir edebilirsin.
Ama bir boşluk hep vardır,
Adını koyamasan da o boşluk hep yanındadır.
Babanız yanınızdaysa güçlü olmak zorunda değilsiniz.
Babanız yanınızdaysa büyümek de zorunda değilsiniz.
Çünkü, babalar büyüktür babalar güçtür.
Eğer babaysanız;
Evlatlarınızı sevginizle gücünüzle öyle bir donatın ki;
Siz olamasanız da, o altın miras ömür boyu yetsin.
Yetsin ki, o gücü o sevgiyi başkalarında aramasın.

Banu Güneş Abdullahoğlu