Babamı Hep Üzgün Gördüm!

Babamı hep üzgün gördüm!
Babamı hep üzgün gördüm rengi soluk düşünceli,
Hasta yatağında bir anama bakıyordu birde bize.
Ne oldu baba diye sorduğunda en büyük abim,
İşaret ederek,
Ona bir şey olursa sekiz çocukla ne olur halim.
Ben bir yaşındayken hastalanmış anam,
Sene 1956 verem hastasıymış
O yıllarda yoksulluklar, geçim sıkıntısı vardı.
Sekiz çocuk tam on boğaz doyurması çok zor idi,
Bir oda her şey orada, babam çırpınıp dururdu,
Okuma yazması yoktu, çiftçilikle uğraşırdı,
Mahsulü ekip biçerek geçinmeye çalışırdı.
Kul hakkı komşu hakkına çokça dikkat ederdi.
Rızkı veren Mevla’m derdi,
Her daim tevekkül ederdi.
Anamın iyileşmesi için geceler dua ederdi.
Beş erkek, üç kız kardeşi zorluklarla büyütmüştü,
Artık çalışıyorduk babama yardım ediyorduk,
En büyük abim işçi olarak yazıldığı,
1970 yılında Almanya’ya gitmişti.
Babama harçlık gönderiyor, Ümit dolu mektuplar yazardı.
Hatta babama gri bir palto getirmişti.
Babam gururla giyer soranlara,
Almanya’daki büyük oğlan aldı derdi.
Biraz olsun yüzü gülmüştü.
Ama anamın hala hastalıkları devam ediyordu.
Ben ortaokulda son sınıfta okuyordum
İşler yoluna girmişti,
Ben okuyup anama, babama bakacağım diyordum.
Ama uzun sürmedi,
Hiçbir şeyi olmayan babam hastalandı,
1972 yılında aramızdan ayrıldı.
O çok sevdiği paltosu da bir fakire verildi.
Anam ise babamdan 42 sene sonra vefat etti.
Babamın üzülüp her gün ölümünü beklediğimiz anamız,
Tam 42 yıl daha yaşadı,
Ölmeden öncede ananıza iyi bakın,
Yatan ölmez, vakti yeten ölür demişti.
Ve dünyaya gariban gelmiş, üzgün gitmişti…..

Seyfet BOZÇALI: Şair-Yazar