Ömrüne bir yerinden dokunup orada bir gülümseyiş ya da bir hüzünle hatırlanan, bir iz bırakan birinin senden, senin ömründen, hatıralarından koparılırken hissedilen bir alevdir ölüm; ve yanarsın. Hayatın yanık kokar.
Babamın ölümü de işte böyle bir şeydi. Zaman durmuştu sanki; eli elimde öylece kapatmıştı gözlerini bir daha açmamak üzere. Ne bacak ağrısı kalmıştı babamın ne de baş ağrıları. Beni bırakıp gittiği hissine kaplıyordum. Yüreğimde kor alevler yandı; oğlumun oda arkadaşı yoktu artık.
Sustu inlemeler, ahlar vahlar sustu
Gündüzler gecelere küstü
Yürek kapandan kurtulan kuştu
Tamamını Oku
naptın be şiirbaz yine 12'den vurmuşsun iş yerindeyim cumartesi ve sende yoksun ben bu hüznü kimle paylaşcam şimdi, ağlamak üzereyim ve başımı yaslayacak bir omuza ihtiyacım var:(
Şiirinizi okudum, çok beğendim. Nerde baba üzerine bir şiir görsem bir tutku olmuştur bende, muhakkak okurum. Çünki bu acıyı beş sene önce yaşadım. Dediğiniz gibi çıplak elle kor tutmaya benziyor. Değil bir saat bir saniye ödünç isiteseniz verilmiyor. Hele yaban ellerde yaşıyanlar; ana, baba, bacı hasretiyle büyük bir yaşam telaşına kapılıp gidenler için bu acı olayları tadmak çok daha bir vahim. Acınıza ortak olunmaz ama elden gelen birşey yok işte. Ölümden öte yol bulmaya çalışanlara verilmiş güzel bir ders diyebilirim.
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta