Babamdan Dökülenler... Şiiri - Nihal Memil

Benim bahtım kara,gönlüm açıksa,
Benim yüzüm kara,alnım açıksa..
Benim tuttuklarım altın değil,taş olsa da..
Ben mi utanayım,cihan utansın.

Benim cebim delik,elim boş olsa da.
Benim evim saray değil,ahşap olsa da.
Benim yaptıklarım,bana kazık soksa da..
Değişmeye niyetim yok,dünya değişsin.

Tarih destanımı yazmayıp,beni horlasa da,
Yakınlarım,dostlarım benden hep kaçsa da,
İyilik ettiklerimden hep kötülük bulsam da,
Düşmüşüm bir kere Allah var yukarıda..

Saplanmışmısın batağa,çıkmak zor feraha,
Düşmüşüm en derinlere,çabalamak boşuna.
Kaderden yemişim tekmeyi her defasında,
Herşeyi gören Allah,beni de görsün burada...

Sevilip sevmeyi,geç öğrensem de,
Dünya nimetlerinden yararlanmayı bilemesem de,
Elimde olanlarla birtürlü yetinemesem de,
Kucak açtım Tanrım sana,ver bize de.

Bütün acıları tattın mı,bilmezsin yenilgiyi,
Gururun yönetir zihnini,bütün bedenini,
Daha dikmeden soldurur,umut filizlerini..
Yiyip bitirir içini,gizli gizli

Baktın ki köreldi bütün duyguların
Aklına gelir yokluğu,bir kutsal yapının.
Evlatlarının,karının,torunlarının
Yolunu bekleyen o umut dolu bakışların
Sensin işte sevilen,tek bekçisi bu yuvanın....