Babamdan Bana Sirayet Etti

Babam bir öğretmendi…
Ama sadece sınıflarda değil,
Hayatın tam ortasında ders verirdi.
Kalemi kadar suskunluğu da anlamlıydı.
Tahtaya değil, kalbime yazdı bildiklerini.

Bana ilk harfi değil,
İlk doğruyu öğretti.
“Evladım” derdi,
“Dürüst ol… kimse görmese bile sen bilirsin.”
Ve ben o günden sonra,
Vicdanımın sesini babamın sesi bildim.

Sıradan günlerde bile bir duruşu vardı,
Yorulmuş elleriyle kitap taşırdı eve,
Bir yandan bize ekmek,
Bir yandan ülkeye insan yetiştirirdi.
Yorgunluğu hiç şikâyet etmezdi,
Çünkü bir ömrü,
Geleceğe armağan etmekti onun mesleği.

O benim kahramanım olmadı hiç,
Çünkü o zaten gerçekti…
Masal anlatmazdı,
Ama anlattığı her şey içime işledi.
Bir gün yalan söyleyecek olsam,
İlk onun gözleri düşerdi aklıma…
Ve susardım.

Şimdi bazen bir çocuğun elinden tutarken,
Ya da bir yol ayrımında dururken,
Kulağımda bir cümlesi çınlıyor:
“En zor zamanlarda bile doğruyu seç evladım,
Çünkü karakter, yalnızken belli olur...”

Babama ithafen...

@kraln_kizi_42 yazdı...
15:30