Babama Sesleniş Şiiri - Ali Sandıkçıoğlu

Ah! Sevgili babacığım:
Yerin boş kaldı, yerin.
Bir dönde bak geriye:
Ne yapar evlatların?

Ahde vefa kalmadı.
Bu devirde insanda.
Öyle zan ediyorum:
Geldik ahır zamana.

Çok nasıhatlar ettin;
Bize sevgili babam.
Asım, Asım diyerek,
Ağlar biricik anam.

Düzenler hep bozuldu:
Güller açmıyor çiçek.
Kalmadı aramızda,
Ne birlik, nede ahenk.

Senede bir gelirim,
Mezarıın başına.
Hatıralar canlanır:
O anda hayalimde.

Çaylığın dibinede,
Yatırmıştın Asımı.
Asımda kayb etmişti:
Genç yaşta hayatını.

Feda ettin canını:
Asımım diye,diye.
Güzel, güzel sözlerin:
Kaldı bize hediye.

Ne planların vardı:
Tutmadı hiç birisi.
Asım ile sen gittin:
Yetim kaldı gerisi.

Örnek bir bab idin:
Hem gelinle,oğluna.
Ne yazık hiç bir oğlun:
Çıkmadı ayarına.

Gittim baktım köylere:
Ne Asım var, ne babam.
Açık tutar kapıyı:
Şu anda yaşlı anam.

Zaten boşaldı köyler:
Ne komşu var, ne köylü.
Ne zamandır ağlıyor:
Binlerce ğarip ölü.

Yaşlı anam uğraşır:
Açık olsun kapımız.
Unuttu gitti köyü:
Hem oğlumuz, kızımız.

Bazen derim anama:
Gidelim mezarlığa.
Derki:Oğlum ey Ali:
Hiç ısrar etme bana.

Gidince mazarlığa:
Yanıyor ciğerlerim.
Düşündükçe Asımı:
Yaş dolar hep gözlerim.

Hayalı bir sesleniş:
Dünyadan mezarlığa.
Bizi koyma Allahım:
Hiç bir zaman darlığa.

İşte size çocuklar:
Babama seslenişim.
İnsan ömrü çok kısa:
Şakası yok bu işin.

Böyle dertli şiirler:
Niçin yazarsın Ali?
Sende göç edeceksin.
Unutma yaradanı.

24.02.2004