Sevgili Babacım,
Bu sefer küçücük hastane odasında kaldık seninle baş başa! Öyle zor, öyle tarifsizdi ki duygularım. Diğerlerinden çok farklıydı bu sefer. Bir yanda hüzün, bir yanda korku ve bir yanda umut…
Dönüp arkama baktığımda; hayatın içinde ekmek kavgası denilen unsur baba-oğul yapamamıştı bizi. Hep ayrılıklar, hasretlikler, özlemler girmiş aramıza; sen oğlum, ben babam diye sarılamamışız birbirimizin boynuna. Oysa herkeslerden çok seviyorduk birbirimizi! Ama az göstermeye kaktığımızda sevgimizi; senin gözlerin doluyordu. Benim gözlerimde doluyordu baba, ağlıyordum! Ama görüp de üzülmeyesin diye saklıyordum. Şimdi boynuna sarılıp, ağlamak istiyorum baba. Yılların özlemini gözyaşlarımla birlikte içimden atmak istiyorum ve haykırarak; seni ne kadar çok özlediğimi duyurmak istiyorum. Ama ağladığımı görüp üzülürsün diye yapamıyorum.
Sana, anneme hiç mektup yazmadım biliyorum. Çünkü özlemlerimi yazacak kelime yok. Şimdi de yok. Onun için size duyduğum özlemi anlatmak, gösteremediğim sevgimi göstermek için yazmıyorum bu satırları. Seninle sohbet ettikten sonra çok düşündüm ve gözyaşlarımı içime akıttım. Meğer ne çok yük varmış omuzlarında, ne çok sorumluluk, ne çok özlem varmış dağ gibi yüreğinde. En küçük vedalarda gözlerinin dolması, dudaklarının titremesi boşa değilmiş meğer. Bu kadar özgür yaşamamızın, bu kadar dik duruşumuzun sebebi senin nefesinmiş. Bir yerlere gitmeyeceksin biliyorum baba. Bizi bırakmayacaksın biliyorum ve inanıyorum.
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
