Babama Mektup Şiiri - Taha Yaycı

Her insan, ağladığında akıttığı gözyaşlarından oluşan denizde, bir gemidir.
Bazıları hızla yol alırken sevda rüzgarlarıyla, bazıları sığ denizlerde oturur karaya.
Maksat karaya ulaşmaksa; denizin derin, rüzgarın bol olmalı.
Bu yolculukta, derin denizlerle birlikte, senin rüzgarların esti hep karaya doğru.
Hasretler sadece birer dalgadan ibaretti; kırdım, geçtim onları.
Fırtınalar da atlattım ama yunuslar oldu arkadaş yoluma.
Her avucunu açtığında semâya, bir yunus daha eklendi kafileme.
Kafilem büyüdükçe; yollar kısa geldi zaman çabuk.
Gözlerimin mavisi derinliklerde, gözlerinin yeşili bulutlar umutlarım oldu;
ve tek senin gözlerinde gördüğüm o bilgelik, özgürlüğüm oldu.
Hiç sıkılmadım inan, bir an bile, gaflete düşüp isyan etmedim.
Zamanla denizlere de alıştım; deryalara karıştım kimi zaman.
Başka gemiler yüzdürdüm denizlerimde zaman zaman.
Hiçbiri denizimden bir damla su dahi almamış iken, tonlarca su kattılar.
Ne var ki; bunlar denizimi daha da derinleştirdi, gemim hızla karaya ilerledi.
Bil ki; hep pusulam sen oldun, dümende ben.
Sana her bakışımda bozulmuş rotamı düzelttim.
Tereddüt etmedim hiçbir zaman, sen de hiç şaşırtmadın beni bunca zaman.
Yüce dostum, tek hayat idolüm; konuşmasak da sen beni, ben seni anladım.
Aramızdaki neydi bilmem ama, hayatta kimseyle böyle anlaşamadım.
Her dalga seni daha anlayamadığımı anlattı bana,
daha nice dalgalar, fırtınalar görmem gerektiğini hatırlattı.
Belki seni en çok anladığım gün, son kez ağladığım gün olacak;
belki de en çok ağladığım gün seni son kez anladığım gün olacak.
Daha fazla yazamayacağım, tayfalar haykırıyor “Kara göründü”.
Bilirim durup geçeceğim bu ada, cennet kıyılarına büründü gözümde.
Şimdilik bu kadar benden; dilden öte yürek var bilirsin,
bu diyarlarda sen “BABA” diye bilinirsin.

(24.02.2003, Emirdağ)