Babama I-II Şiiri - Tarhan Şimşek

BABAMA –I-

“Seni bir dengbejin en ağır ve en uzun değişinde buldum”

Seni
Kaleme dökmek için,
Yaşın
Bu merhalesini seçtim.

Yaşama kök saldığım
her demde,
Bu köklerin
Toprağa verdiği acı misali
Sen için
Her an bir acı;
Bu acının yeşermesiyle
Bir sevinç oldum.

Bu demlerde
Her zaman
Ben vardım senin için.
Yağmur damlası iriliğinde parmaklarım
En bakir kıvamda masumluğum.

Yedisinde
Sen için
Ne oldu isem
Yetmişinde
Sen de
Benim için o oldun.

Seni anlamak
Seni tanımak
Ve
Seni yaşamak için
Sen olmam lazımmış
Anladım.

Ne zaman ki
Bir uzun hava
Acısı dinlersem
Sen düşersin aklıma
Dengbejler
Bir destana döktükleri seni
Ve asaletini
Ben birkaç dizeyle
Salıveriyorum gönlümden
Bağışla beni

Seni yazmak
Kudret işi
Bu ilahi güçten ırağım
Bağışla beni.

Seni
İçimden,
Gözlerimden,
Ve kalbimden
Damıtmak, akıtmak için
Tanrı’nın
Bir gece
Düşüme girmesini bekledim, hep.
Nafile
Anladım
Seçilmiş olan değildim.

Geceleri
Uykuya açarken bedenimi
Sen için en güzel kelimeleri
Bulmak gayesiyle
Notlar alıp durdum
Ama
Sonunda
En güzel şeyin
Yine sen olduğunu;
Ve o güzel
O süslü kelimelerin
Senden güzel olmayacağını
Anladım

Ve o süsten uzak yaşamına dair
Süslerle örülü dizeleri
Kırılan aynalar misali
On bin parçaya
Böldüm

Seni kaybetmek
Bir korku
Ve
Korkudan da öte
Yaşamın anlamsızlığı…

BABAMA –II-

Ben küçükken
Babamın büyüklüğünü bilirdim
Büyüdüm
Ve
Halen
Babam büyük.

Medeniyetten uzak,
Tekerrüre yakın
devirlerden akıp gelen,
Babam

En mitos kahramanlara inat
Tüm devleri
Yenip gelmişti.
Tüm kalelerin fatihi,
Tüm okyanusların
En yenilmezi…

Yani
Tanrı kral;
Kral Tanrı’ydı
Ama
Büyük olan
Babamdı.

Tarhan ŞİMŞEK
2005/HAKKARİ