Babama Götür Beni Şiiri - Hülya Yılmaz

25/02/1997 bir otobüsteyim tüm yolcuları tanıdık.... şöför tanıdık ama biri eksik tanıdıklarımdan.... simsiyah bir gün, kar yağıyor inadına, inadına kararıyor içim.. gozlerim ağlamaktan yorgun açılamazken bile.. camdan dışarı bakarken siyah bir bez parçası ilişiyor gozume tam şoförün yanındaki aynaya asılmış dışarıdan nasıl uçuyor,çırpınıyor sanki o da acı çekiyor.. evet o bez parçasını gorunce anımsadım yine, Babam içindi..onu götürüyorduk aynı otobüste bir alt katta onu yanlız bırakmak istemiyordum sanki küçük bir çocuk gibi korkuyordu beni yanlız bırakmayın der gibi haykırıyordu sanki ama onu bıraktık dağların ardında ve istanbula geri geldik hayat devam ediyordu... ama kendimi öylesine kötü hissediyordum ki onu yanlız bıraktık diye...