Babaya Özlem Şiiri - Muhammed Okay

Bir yaprak kopar takvimden,
Bir mevsim daha göçer ömrün seyir defterinden.
Bir şarkı dolanır da diline,
Islık arasında zehir gibi yapışır dudaklarına.
Sonra uzun ve karanlık bir labirent yapışır ayaklarına,
Yapışırda okyanusun orta yerine sürükler seni.
Düşmüştür,düşürülmüştür pusulan elinden,
Deniz fenerleri de söndürmüştür tüm ışıklarını.
Sen,denize emanet bir sonsuz boşluktasın.
Oysaki başka bir hikayesi olmalıydı benim,senin,bizlerin.
Şehre çocukluğumun düşleri yağmalıydı şimdi.
İklimin baharda ve yazda sabitlendiği takvimlerde kalmalıydık.
Oysaki sonbahardı her gidişinin adı ve mevsimi,
Son gidişinde de sonbaharda tutuklu kalmıştı tüm mevsimlerin.
Tıpkı göçmen kuşların gidişi gibi,
Tıpkı sararan yaprakların dökülüşü gibi.
Oysa baharda dönüyordu tüm göçmen kuşlar.
Kaç bahar geçti şehrimin üstünden,
Kaç iklim kondu takvimlerime,
Yine de gelmedin,gelemedin.
Gittin ve bir daha gittin.
Geride gözlerimdeki tüm ışıkları söndürerek,
Aklımdaki tüm masallarını alarak gittin.
Gittin ve ölüm uykusuna yatırdın tüm çocukluğumu.
Geride anlamsız bir ben kaldım,
Bir de bendeki uçurumda büyüyen çok anlamlı sen kaldın.