Babama Dair Şiiri - Kürşat Hardal

Çok birşey bilmiyorum ,
Ya sinirliydi,
Ya da çok sessiz.
Anlardım sevdiğini,
Baş okşamadan,
Yüreğe dokunmadan.
Yalnız tanıyamadım,
Nasıl düşünür,
Ne yapar.
Çatık kaşlarından anlardım,
Bugün tadı yok,
Sinirinin bir adı yok.

Dolu dolu isterdim,
Sohbet etmek.
Birlikte gezip,
Yoldaşlık etmek.
Ama o uzaktı,
Sanki çocuk sevgisi,
Ondan ıraktı.
Anlardım yine de sevdiğini,
Tek söz etmeden.

Benim babam,
Yanımdaydı,
Bir o kadar da uzak.
Duvarlarını indirdi derdim,
Bir anda parlardı.
Kaçardım yine,
İstemeden korkardım.

Zamanla asabiyet gitti,
Sessizlik aldı yerini.
Karışmaz,
Kendi halinde yaşardı.
Babam diye sarılsam,
Belki,
Daha güçlü yaşardım.

Bu anlattıklarım,
Kendi içimde yaşadıklarım.
Anlardım sevdiğini,
Çok yaklaşmadan,
Kaçıp saklanarak.

Öyle ya da böyle,
Baba başka.
O can, o kan,
Sığındığım liman.
O yaşasın,
Ben böyle de yaşarım.
Gidecek olursa,
Beni de götürsün yanında,
Anlatacaklarım var ona.