Babama Benziyorum Şiiri - Harun Erdem 2

İnsan toprağa, toprak suya
Acı hüzne, hüzün sancıya
Sevinç neş’eye, neş’e bayrama
Sen sana, sen her akşamüstü ağlayan bir anaya
Ben babama benziyorum

Kaldır yüzündeki nikabı
En dipsiz hüzünlerden kendine bir binek yap
Yolun her bittiğinde
atın her tökezlediğinde
Seni uçurumlara sürükleyen her yıkılışı
gökyüzüne uzanan bir merdiven yap
Ne zaman ki dizlerinin bağı çözülür, yıkılırsın...
Yıkılma, kaldır başını
Gökyüzüne bak

Sürgün diyarlarda
kışın en çetinine
insanın en halden bilmezine uğrarsa yolun
gecenin en zifiri rengine değil
hayalinle zamanın ötesine bak
Sabahın tül rengi ışıklarından gözlerine sürmeler çekip
sen yine de aydınlık gökyüzüne bak

İçin burkulur ağlarsın
Gözyaşıyla işlenmiş bir bohçadır yüreğin
Tuna boyunda, Ümit burcunda yitirdiğin cennetlere yanarsın
Ne zaman ki Anadolu’da bir köy ilkokulunda biter hikayen
Sen biriktirdiğin bütün yıldızlarla
bir tahta valize sığarsın
Ne zaman ki kitapların yakılır
o vakit sendelersin
sendeleme doğrul, aç ellerini iki yana
yıldızları doldur avuçlarına
Umutla gökyüzüne bak

Bir viraneye dönmüşse mamureler
üzerinde baykuşlar ötüyorsa seyyarelerin
yalancı bir son bahara tav olmuşsa sürgünlerin
rengi bu yüzden kırmızıysa,
bu yüzden boynu bükükse lalelerin
gözyaşlarını içine akıtma, sinenden coşkun ırmaklara bırak
Ne zamanki yıkılmışlığına inayetten bir zafer iliştirilir
Ağlarsın...Ağla ama,
kendinden bilme tüm bunları
Yüreğindeki ateşle tutuştur sönen tüm mumları
Geceye bir ışık, geleceğe anlamlı bir iz bırak
Sen her zaman umutla gökyüzüne bak