Babama Şiiri - Şadıman Şenbalkan

sen gittiğinden beri
dostlarla dolsa da evim
dolmuyor yerin baba
dut ağacının dutları
evimizin şen şakrak anları
annemin nazları, edaları
sensiz öksüz, sensiz yarım
baba...
gülüşünü o güzel sohbetini
özlediğimde
içim içime sığmaz günlerimde
bana yol gösteren tecrübelerinle
yoksun baba...
ne çok isterdim bu günümü görmeni
baba
benimle övünmeni, bana akıllı kızım benim
demeni...
bana göğsüm fuar gibi oluyor seninle söylemini
hayata kırgın günümde bana verdiğin desteğini
her açmazımda, her sevincimde
bana bakışanla güç vermeni
arıyorum, özlüyorum baba..
filemizi doldurduğun ellerini
öpmeyi
akşamları bilgiyi senden edinmeyi
gazeteleri makaleleri incelemeyi
hayata dair bildiklerini bildiklerime eklemeyi
katıksız sevgiyi
menfaatsizlik ne demek öğrenmeyi
ağız dolusu sana 'baba' demeyi
hem özledim, hem arıyorum şimdi ben baba
bana üzüldüğümde
güzel kızım dediğinde
kulaklarım evimize gelen adımlarının sesinde
sen imdadım olduğun günlerimde
yoksun baba
burnumun direği sızlıyor sensiz
gönlüm eziliyor, sevgimiz sessiz
sen bana ben sana
doyamadan bu dünyada
gittiğinden beri bulmadım senin sevgini kimselerde
senin yerine koyamadım hiç bir sevgilimi
senin sevgine, senin ilgine baba şefkatine
ihtiyaçtayım baba...
senin bana söylediğin gibi
'babam' deyip sevdiğin gibi
söz böyle söylenir dediğin gibi
baba sevgimiz kutasal sözümüzdür babam.