Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
her utandıgımda bir kez daha öldüm sanırım demişsin..iyide etmişsin..Bu utancı ne yapmalı ne etmelide bırakabilmeli..ya peki bırakırsak bizim insanlıgımıznerede kalacak..Diğerleriden ne farkımız kalacak..Bu utanabilme beceresi bizi insan yapan değerlerden biri değil mi..Utanmalı ama ardan edepten..Ve görüyorum ki seninkide bundan..Babanın toprağı bol mekanı cennet olsun..
müthiş bir yüzleşme...ruhlar Allah'ın herkese bir kerecik lütfu olan ikramı görmezden gelerek yoldan çıkmayı unuttu...yollar ruhsuz bedenlerin koynuna sokuldu...ve sonra bir fünyenin bozuk düzeninde beceriksiz bir cehennem...sonrası kanatlarını büzmüş bir martının zift denizine dalması gibi bir hiçlik...kaleminize sağlık...babalar hep doğruyu söyledi...ahh evlatlar niye yanıldık ki?....
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta