Babama Şiiri - Seval Sevnc

BABAMA
Bir ömrün vedasıydı gidişin,
Gözlerimde ayrılığın sonsuz çaresizliği,
Duygularım her hâliyle yoğruldu bugün…
Hüznümün hazanında yaprak döker şu gönlüm,
Andan mıdır bu zulüm, yoksa zamandan mıdır?
Zaman çare değil alışmak mıdır?
Alışılmış çaresizlik…
Bu gönül parya mıdır?
Herkesin acısı kendine ağır,
İster şen olasın istersen bağır çağır,
Çektiğin bu çile ruhunun yarasıdır,
Kavrulan yüreğinin sadakasıdır.
Bulut nemli ay karanlık bu gece,
Bir hüzzam kalbi yorar fikrim derin dehlizde,
Gül kurusu, gün kurusu umudum.
Umudum Araf ’ta, umudum yorgun, umudum hüzün,
Sen de bu hüznü tanıyorsun, dokunsalar ağlarsın biliyorsun.
Bir derya, bir deniz sanki uçsuz bucaksız,
Kavuşmak mahşere kaldı sevinçler ihtişamsız.
Mavi gözlerin bende, sevgimi sevginin içine döküyorum,
Sana hasret, sana hürmet, sana selam yolluyorum.