Babama Şiiri - İsa Aslan

Bir gece, babam çalıştığı,yere gitmişti,
Bir sevkiyat varmış, onu beklemişti,
Sabah namazını da eda etmişti,
Cami cemaatindeki ,arkadaşlarıyla.

Bir telefon gelmiş o işyerinden,
Kapılar kapalıymış ,kilitlerinden,
Kırmış kapıyı bi adam içlerinden,
Ve onu görmüşler, şaşkınlıklarla.

Bir tanıdık annemi ,evi aramış,
Ne nedir dememiş, konuşamamış,
Kekelemiş ,bocalamış ,sonra ağlamış,
Annem donup kalmış ,suskunluğuyla

20 sene önce bir sabah vakti,
Uykumdan uyandım, haykırışlarla,
Artık unutamam ki ben o saati,
Zamana hapsoldum ,ağlayışlarla.

Kalktım, koştum, çıplak ayakla o yolu,
Gözüm görmedi ki önü, sağı, solu,
Gittiğimde uzatmışlardı ah boylu boyu,
Ellerim kesildi ,camları kırışlarımla.

Amcam sarıldı bana, ağlama dedi,
Ama kendi ağlamış, gözünden belli,
Neden dedim, 50 yaş erken değil mi?
Ağlaştık birlikte o an sarılışlarla.

Ne güzel de parlıyordu o güzel yüzü,
Gülümsüyordu, neydi acaba son sözü?
Hafiften de açıktı, babamın iki gözü,
Hasretle gitti işte aklında çocuklarıyla.

Dokundum yanaklarına, yumuşacıktı,
Elini öptüm hala sımsıcacıktı,
Mis gibi gül kokusu, her yanı sarmıştı,
Rabbim sen rahmet eyle! tüm dualarımla...