İnsan günün sonunda biri onu duysun, anlasın istiyor.
Ama duyulmak istediği insanla içinde birikenler aynı insan olunca...
İşte orada kıyamet başlıyor,
Dil susuyor, kulaklar sağır, gözler ağma oluyor,
Sanki kalp duruyor da ruh bedenden çekiliyor,
Dünyadaki tüm çiçekler soluyor, gün yerini ebedi karanlığa bırakıyor
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta