Babama Şiiri - Ozan Demirkesen

İnsan günün sonunda biri onu duysun, anlasın istiyor.
Ama duyulmak istediği insanla içinde birikenler aynı insan olunca...
İşte orada kıyamet başlıyor,
Dil susuyor, kulaklar sağır, gözler ağma oluyor,
Sanki kalp duruyor da ruh bedenden çekiliyor,
Dünyadaki tüm çiçekler soluyor, gün yerini ebedi karanlığa bırakıyor

Zehrin şifası yine kendindedir derler,
Öyle bir dert bu.
Zehri verenden nefret edene ölüm şart oluyor.

Herkesi sevebilirim sanıyordum,
Her şeyi affedebilirim,
Yer yarılsa ben yıkılmam,
Yalnızlığa, ayrılığa, ölüme dayanırım,
Her acıya göğüs gerebilirim sanıyordum.
Beni yaşamdan hiç bir şey koparamaz diyordum.

Meğer tek bir kelime yıkabilirmiş insanı.
Meğer bir bakış saatlerce tavanı izletebilir,
Bütün kelimelerini boğazına dizebilir,
Medeti sigara paketlerinden, alkolden, uyuşturuculardan bekletebilirmiş insana.

Bir tek seni sevemediğimi, bir tek seni affedemediğimi farkettiğimde anladım.
Sana acımasızca bakarken, gözlerindeki pişmanlığı gördüğümde anladım.
Yırtık fotoğraf parçalarını zıvana yaptığımda anladım.
En yakının öldüğünde, senin de onunla beraber öldüğünü farkettiğimde anladım.
Senin bir kelimen, bir bakışınla yıkıldığımda anladım.
Sana nefretim, ölüm korkumu yenince anladım.