Babama Şiiri - Celal Atay

İnsan evlenip te baba oldu mu
Babalık nasılmış anlıyor baba.
O minik yavrunun bir dokunuşu
Hayata bir başka bağlıyor baba.

Doldurmak mümkün mü senin yerini
Kimseler çekmezdi çektiklerini
Otuzunda kaybetmiştik annemi
Gidenler bir türlü dönmüyor baba.

Genç yaşında,dört çocukla dul kaldın
Babalıktan sonra bir de anaydın
Dağlar dayanmazdı, ama dayandın
Çekmeyen bu derdi bilmiyor baba

Katlandın yıllarca onca çileye
Bizlere analık gelmesin diye
Yalnız geçen koca otuz beş sene
Yıllar derde derman olmuyor baba.

Fakirdin,yoksuldun,paran olmazdı
Yarı ac,yarı tok karnın doymazdı
En büyük hayalin okumamızdı
Zaman acıları silmiyor baba

Yemezdin; al oğlum,al kızım derdin
Kırk yama pantolon, ceket giyerdin
Bir kez olsun güldüğünü görmedim
Anladım, dertliler gülmüyor baba

Bizler için vardın,yaşadın,öldün
Yetmiş beş yıl, pek çok acılar gördün
Tüm arzularını kalbine gömdün
Kimseler sen gibi sevmiyor baba.

Çokça kuran okur,namaz kılardın
Her canlıyla dosttun,dostça yaşardın
Dürüstlükten zerre kadar şaşmazdın
Sen gideli yüzüm gülmüyor baba.

Sonunda ayrıldık,artık sen yoksun
Allah’ın rahmeti üstüne olsun
Yerin cennet,mezarına nur dolsun
Oğlun seni pek çok özlüyor baba.