Babama Şiiri - Polat Uzcan

Zamanın değirmeninde öğütülmüş bir gönül ile
Doğduğu topraklara
Aşina bir ruh olduğunu anladı sonradan.
Ruhunda mevcuttu, yaşadığı sokağın kaldırım taşları.
Dost meclislerindeki kahkahaları belirliyordu,
Gününün anlam ve önemini.
Sınırlarını evinin bahçesi belirliyordu,
Bir meridyenden başka bir meridyene olan geçişini,
Ve bir o kadar da pişmanlıklarını.
Yaşadığı her şeyden zevk aldı ama,
Kendisine ait sorumluluklardan asla.
Özgür,
Plansız,
Pervasız ve umarsız olmalıydı;
Kendisine zincirlenmiş sevenlerine inat.
Kalbini her türlü bağımlılıkları zorlasa da,
Yine de sarılıyordu onlara en içten dostunun yerine.
Yerine sevmeye çalıştığı her şeyi,
Aziz yapan sarhoş benliğiyle beraber.
Pişmanlığı dil sürçmelerinin uzağındaydı hep.
Bilmezdi her nefesini
Sevdiklerinin ciğerlerinden aldığını
Ve onları nefessiz bıraktığını.
Sonrası bir muamma!
Gözlerinden akıp geçer zaman.
Gülersin,
Kalp çarpar.
Umutlanırsın.
Yok olursun varlığının hezimetinden.,
Acırsın.
Acıtırsın.
Aldatırsın.
Kanarsın.
Ve kalırsan sahnenin en orta yerinde,
Baş başa kendinle,
Kimseye yetemezsin çırpınsan da.
Aynalar uzaklaşır benliğinden.
Cennetine niyet edersin usanmadan.
Sebebine mahal vermediğin garip bir oyunda
Anlamsız bir koşuşturmanın,
Daimi ebesi sensindir artık.
Zamanın girdabından alamadığın her ders
Mutsuzluk getirir ömür denen filminin son perdesine...
Beklenen son:
Gözyaşıdır!
Merasimi unutulmayacak anma törenlerinin.