Babama. Şiiri - Mehmet Tunçer

BABAMA

İşte..
yüz yüzeyim gerçekle
Benzeşimin bu kadarına pes doğrusu.
Az biraz zorlayınca beynimi
Derdest olup
Biteviye olumsuz
Biteviye karamsar
Kala kalıyorum...
Acabalarda ufacık bir umut
Belkiler de minicik bir beklenti
Ne yapamadım..
Yada ne yapmalıyım sorusu.
Bir ağaç kurdu gibi kemirmekte içimi
Kahrolmaktayım...
İşte yarın bayram
Günündeyse beni yine tanımayacak
Ellerini öpen çocuklarıma
Kim bunlar diyecek
Her sözüne gülündüğünde
Oda gülecek.
Dışarıda yağmur yağarken
Bahçeyi sulamak isteyecek...
İçim....
Göz çukurlarım dolu,dolu.
Baba diyeceğim haydi kalk
Kalk gidelim köye
Asmalarımızda salkım,salkım üzüm
Bademlerimiz çiçek açmıştır şimdi.
İnanmaz gözlerle şöyle bir bakıp
Emirler yağdıracak anneme.
Annem uzak be oğlum diyecek
Uyma bu deliye...
Pür neşe çıkacağız yola
Az biraz sonra
Babam derin uykuda olabildiğince mutlumu,mutlu.
Oğlum arka koltukta nenesinin kucagında
Nenesi ise nasihat etmekte
Oğlum..
Ezberle bu yolu
Bu yolun yolcusu hiç bitmez...