Babama Şiiri - Erdem Kapusuz

hani mahallemizin ortasında
kocaman bir dut ağacı vardı
hatırlar mısın?
hani bir saklambaç
kovalamacasında
uçupta kafa attığım

onun kadar ulu
onun kadar dalları olan
ve onun kadar koruyucuydun
dallarında yuvalar besleyen

şimdi ben köklerim ilerledikçe
ve dallarım güneşe serpildikçe
ağırlaşıyorum,
suskunlaşıyorum,
anlamaya başlıyorum,
ve affetmeye
tıpkı senin gibi

soğuk zamanların telaşlı
karanlık sonbaharların korunaklı
ve hiç bir zaman
solmayacak bir güneş gibi
baba sıcaklığı

babam benim babacığım
sana güzellikler içerisinde
ülkeler inşa etmek istedim olmadı
sana çocukları gülen şehirler
bulmak istedim hiç kalmadı
şimdi geldim kapına
yılların verdiği yorgunlukla

şimdi yaşlanıyorum
bilgeleşip, ağırlaşıyorum
ve her geçen gün ve saatte
biraz daha
sana benziyorum...