Babam Ve Kahve Şiiri - Mert Durmazer

Babam şiir yazardı, ben hiç beceremedim.
O kahve içerdi, ben çay severdim.
Belki de bu yüzdendi, ben babamı sevemedim.

Yaşım beşti, dünyanın en büyük babası benimdi,
Atarimin bir kolu elindeydi, yarı yarıyaydı günahımız,
Oysa ne bir çocuk günah işleyebilirdi
Ne de bir baba Mario oynayarak eğlenebilirdi.

Koltuğunu kaptığımda on altıma yeni girmiştim,
Sanki oracıkta dünyayı fethetmiştim,
Büyüdüm diyordum ve sen adam değilsin,
Hep annen yüzünden diyordu, kaçıp gidiyordu,
Ama ben cesurdum, kaçamazdım, anca anneme sarılırdım.

Annem kaçtığında on sekizimdeydim, yalnız değildim
Babam vardı ve o dünyanın en yalnız adamıydı.
Üzülüyordum, üzülmek bir adımdı, ardından sevmek gelirdi,
Basamağını bilmezsen düşerdin ve düşmek acımak demekti,
Ben hep düştüm baba, ben seni sevemedim.

Babamın kalbi teklemişti, yirmi birimdeydim,
Geçer diyordum, daha gençsin geçer.
Babam yatağa düştüğünde yirmi üçümdeydim,
Herkesin başına gelir diyordum, aldırma.
Babam öldüğünde yirmi beşimdeydim ve evliydim
Hiçbir şey diyemiyordum çünkü ben
Babamı sevdiğimi ilk kez kıçını temizlerken fark etmiştim.