Babam...Ve Eylül...

Göz aşımı bir düşte sahipsizdik
Göz yaşımı bu yüzden sakladım
Babamı vurdukları gün, bütün hane ağladı
Ben hiç ağlamadım…

Kırmızı bir entari giymişti annem
Ablamın yanakları kadar pembeydi
O sabah üzerime giydiğim kazak
Osman amca, nasılsın? diye sordu bana
Konuşamadım…

Ellerim çatlamıştı soğuktan
Kömürsüz akşamlardan kalmaydı tenim
Gözlerim babasız bir sabaha uyandı
Başucumdaydı yaptığı mavi uçurtma
Uçuramadım…

O gün gömdüler babamı
Nefes alamaz diye korktum
Toprak kaçar dedim gözlerine
Üşür elleri benim gibi, yapmayın
Babam o benim!
Bir kurşun ne yapar ki gövdesine?

O gün gömdüler babamı
Beni bulamaz diye korktum
Kulak verdim her akşam sesine
Bana öldüğünü anlatmayın
Babam o benim!
Çağırsam kim engel olur gelmesine?

……..

Bir gece
Bütün şehir uyurken
Ayaza üşürken sokak lambaları
Sessizce adımlayarak kaldırımları
Babam geldi…

Yarın…! dedi
Hiç kimse uyanmayacak
Ne çocuk sesleri olacak sokakta
Ne insan yüzleri
Yarın…! dedi
Asker amcalar sizi koruyacak
Sakın korkma!
Ve unutma bu sözleri…

O gün yasakladılar gülmeyi
Bir de ekmek almayı fırından
İşe gitmeyi…
Osman amcayı bir daha görmedim
Mustafa’nın abisi uzaklara gitti
Annesi çok ağladı, korkmayın dedim…

O gün otobüsler çalışmadı
Radyoda aynı türküleri söyledi adam
Televizyonda şapkalı biri…
Babamı hiç kimseye anlatmadım
Asker amcalar geldi, onu sordular
Annemi götürdüler, biz evde kaldık
Ağladık…

………….

Çocuktum
Gömdüler babamı
Beni duyamaz diye korktum…

O gece
Sabaha kadar okşadı saçlarımı
Korkma…! dedi
Ve hep hatırla sana anlattıklarımı

Korkmadım…

* Yarı kurgusal bir anlatımdır...Bir zamanlar anne ve babalarını herhangi bir şekilde yitiren o dönemin çocuklarına ithafen yazılmıştır...

Selam ve saygılar....