İki adam.
İki çocuk.
İki adam.
Sedyede uzanmış derin sükut,
biri; mişli geçmiş zamanda,
Bir film seyrediyor çocuk.
İki adam.
Dikilmiş sedyenin başına derin sükut,
diğeri; dili geçmiş zamana yakın,
Bilmediği bir filmin fragmanını izliyor çocuk
İki adam ayrı çocuk.
Ayrı adam aynı çocuk.
İki adam, iki çocuk.
Bekler, geniş zamanda.
Her yeni tecrübe, belli ki çok çocukça...
02.10.2019 / Ankara
Kayıt Tarihi : 27.10.2024 14:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
"Babama veda ederken, sedye ile asansör beklediğimiz o kısa an, benim için varoluşun tamamını barındıran bir zaman dilimine dönüştü. Bu şiir, kişisel bir kayıptan çok, 'zaman' ve 'çaresizlik' kavramları karşısındaki evrensel insanlık durumunun bir fragmanıdır."
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!