Babam Ve Ben Şiiri - Güvenç Gürses

Yakup küçük yaşta yetim kalınca,
Ev geçimi omzuna konunca,
Hep birlikte tutundular hayata,
İki oğul, ana ve de kızları.

Yılmayıp, taş oyup, duvar örünce,
Yavan ekmek bulup, kuru dürünce,
Karnı doyup derin uyku görünce,
Rahatladı ana, oğul, kızları.

Yakup büyüyüp az serpilince,
Kardeşler evlenip ere gidince,
Eşi ile Remzi bulup sevince,
Çocuk oldu, neşe doldu gözleri.

Eş ölüp de Yakup yalnız kalınca,
Bir evlatla hülyalara dalınca
Kara yazı evceğize varınca
Gülüyorken hüzün doldu gözleri.

Ana oğul ve de torun kalınca,
İkinci bir eşi Yakup alınca,
Bu eş ise bir hainlik yapınca,
Yakup’un dert çekti yine özleri.

Olmayınca bu iş Yakup ne yapsın,
Varsın da Kamer’i kendine alsın,
Üçüncü eş, sekiz çocukta kalsın,
Dört kız ve dört erkek yaptı özleri.

Sıraya koydular çocuk yaparken,
Bir erkek, bir kız alıp kaparken,
Altıncı çocuk da Güvenç olurken,
Çok da mutlu oluyordu sözleri.

Güvenç kuzu güdüp, haylaz gezerken,
Bazen ise iş yapmaktan bezerken,
Hayatı yeni tanıyıp sezerken,
On sekizde öğretmendi özleri.

Aysel’le evlenip Emrem yapınca,
Bir daha okuyup kıdem kapınca,
Şu Yozgat’tan Ankara’ya sapınca.
Mutluluktan uçuyordu gözleri.

Ankara’da Gizem’ini bulunca,
Diyarbakır surlarında durunca,
Müfettişlik mesleğinde kalınca,
Gülüyordu büyüyordu kızları.

Yöneticilik kaderde olunca
Güvenç bu görevde on yıl kalınca
Diyarbakır Kırklareli arası
Yorgunluğu çıkmış denkler sarınca.

Kırklareli, Mersin ve Kırklareli
Giderek gelerek yol kısaltınca
Müfettiş mesleğin yine kapınca
Rahatlayıp gülüyordu özleri.

Emrem’i evlenip çocuk yapınca
Gizem’i lisans okulu kapınca
Aysel ile ev yoluna sapınca
Mutluluktan uçuyordu gözleri.

Can ile cananlar hasta olunca
Evin alıp Egekent’e konunca
Uşak’da da kıl çadırı kurunca
Kendi kendin üzüyordu özleri.

Hastalıklar bizden geri gidince
Her birimiz bir bir düze gelince
İlaçlar içip de hep düzelince
Yavaş yavaş gülüyordu gözleri.

Güvenç’in kaderi babası gibi
Bir gülünce mutlak iki ağlıyor
Kader ona tüm yolları bağlıyor
Yine de şükür diyor özleri.