Babam ve Babası Şiiri - İbrahim Çelikli

“-babam bana hiç yüz vermedi
döndüden sonra gelen,
dört kızın bi oğlan kardeşi demedi
amma ben bilirdim; beni çok sevdiğini
bir defasında ateşim yükselmişti
beni kendinde değil diye belki
o zaman kendi eliynen kekik içirdi

insan hasta olduğuna sevinir mi
içim-içime sığmadı vallahi-billahi
sabaha kadar başucumda bekledi
yüzüme bakdı durdu,
benden fazla acı çekti, kahroldu
terimi kuruladı
gözlerimi hafif araladım mıydı
gözlerimin içine içine bakıyodu

o değilden gözlerimi kırpıyorum
belli belirsiz inileyip, debeleniyorum
usulcacık üsdümü örtüyor
şeytan azapta gerek derler ya
azıcıkta tadını çıkardım valla

oyusa aynı adam,
“-böğün falan tarlayı sür bitir” der
asla itiraz edemezdim
ben de Allahı var hiş bir zaman “yok olurdu”,
“yok olmazdı” demezdim
“-Goca Tarlayı yarın ağşama go(y) man
el harmandan gakıyo” deye fırçalar
zemheri bile demeden hergün oduna yollar

emme ben bilirdim,
beni içden içe sevdiğini,
en ufak bi canım yansa
hemen helaya geder
güya müteessir olduğunu bilmemi istemezdi,
ilk defa ben ameliyat olduğumda sigara içti
ablalarımı kocaman kız bile demezdi
dizlerine oturtur saçlarını okşar-öper
bana gelince ı-ıh,
dilinden dudağına-değmezdi
beni hiç kucaklamadı,
askere giderken bile
emme
beni içten-içe severdi,